wyznanie

Jestem różą na wietrze
która pragnie znaleźć się w ogrodzie
jestem tchnieniem morza
 która pragnie odnaleźć się w muszli
jestem hymnem
który che być zaśpiewany
tak bardzo już jestem gotowa
tak bardzo oczekująca
i tylko z oddali słyszę twoje kroki
zdezorientowana zagubiona
nie wiem czy to się przybliżasz
czy tylko oddalasz
podpowiada mi spojrzenie
w przeźroczystą taflę wody
że jesteś wciąż jak nazbyt syty kot
niezdecydowany
a ja jestem kobietą która pragnie
być kochana

dzieci we mgle

W łatwych i pewnych ocenach zagubił się
gdzieś wzrok co umie patrzeć na to co
prawdziwe - dwoje dzieci we mgle
 z wyciągniętymi przed siebie
rękoma po omacku błądzą
każdego kształtu uczepiają się zachłannie
w każdy wpijają nienasycenie
ich oczy tak bez dna białe i ślepe
wpatrzone są w górę
a bez nadziei na słońce
każde z ich ma mapę w głowie
więc idą ślepo a pewnie swego
napchani pierzastymi poduchami wymagań
a każdy krok brzęczy upiornie kolejnym
ocierającym nogi zakazem
i każdy ruch łamie się skrzypiąco
jeszcze ich usta coraz bardziej są blade
jeszcze ich ręce coraz niżej opadają
bo tyle to już lat
i tyle czasu odmierzają kolejne upadki
jest ból może to rozpacz 
ale wierzy wciąż swej mapie on
i ufa swej bezustannie ona

szczelina czasu

Jest taki smutek który zabija kobietę
i nazywa się on brakiem miłości
jest zaklęty w pustej kołdrze
i w mało wygniecionym prześcieradle
jest taka rozpacz która sprawia że
każdy krok staje się trudem ponad miarę
i można zmierzyć ją zimnem śpiącego
obok ciała nieutulonym żalem
odłożonych na bok niespełnionych obietnic
są takie pragnienia które zabijają
kobietę w kobiecie
a jednym z nich tym największym
jest pęknięte lustro z którego
wypływają łzy
jest jeden sposób by odwrócić złą
kartę losu

długa droga do Prato

Na górze prowadzącej wprost do morza
siedziała piękna zagubiona kobieta
dookoła były kamienne mury gdyż
na górze było miasto w którym
staruszkowie grali w kości i
co pewien czas na płaskich saniach
zjeżdżali w dół
a kiedy jeden z nich zachęcająco
mrugnął do niej - zobaczyła
że pod sobą ma te same
gotowe do jazdy sanie
w dole miała być Wenecja
i widać było błękit fal
a gdy ruszyła jej pojazd skręcił
w bok i utknęła w skale
więc ruszyła ponownie
a sanie coraz pewniej rozpędzały
się w dół po wyślizganym
zimnym kamiennym torze
i wtedy ostatkiem sił
przerażona
chwyciła się wystającego kamienia
który czekała na nią z lewej strony
nie chcę umierać szeptała i
kurczowo ściskała mur
nagle pojawił się
starszy mężczyzna który pomógł
jej zejść i
bezpiecznie sprowadził na brzeg
gdy ją tulił i uspokajał
zobaczyła że jego sanie
nie mkną w dół lecz w poprzek
kim jesteś spytała patrząc na
uśmiechniętą pomarszczoną twarz
twój anioł stróż odpowiedział on
taki stary zdziwiła się
a czy wszyscy muszą być młodzi
odparł a potem
pokazał dobrą drogę która
wiodła przez wiele pokoi
w których dużo się działo
ale ona szłą do końca
do Prato

koniec czyli początek

Nazywałam twoje uczucia swoimi

i pragnęłam żebyś przejrzała

w lustrze choć raz mnie

ale zapatrzona we własny obraz

ty i tylko ty 

odgradzałaś się taflą

a we mnie budziła się złość

bo jesteś a nie widzisz

nie dotykasz świata

jego piękno jest tylko 

stosem niepotrzebnych śmieci

bałaganem który musi 

natychmiast zostać posprzątany

poukładany

więc rób to nadal

jesteś w tym prawdziwie doskonała

ja

przestaję brać udział 

w tym spektaklu bo

przecież jest on napisany

tylko dla jednej - dla ciebie

teraz jestem białym punktem

a cały twój-nie-mój świat runął

dla mnie jest katastrofa

ale choć zawieszona w początku

trwam-idę-odradzam się

teraz zaczyna się mój świat

prawdziwy

nienaganna

Zanim ta piękna dziewczyna
poznała miłość długo
nie wiedziała co to jest
choć obejrzała tysiąc  filmów
i przeczytała tysiące ksiąg
wciąż była w środku
jak zamknięta w lodowcu
królewna
a srebrna jej skóra i błekitna krew
co prześwitywała przez
 jej nienagannie czyste ciało
zdradzały jak nigdy
nie poznała czym jest
głęboki
rozgrzewający do cna
aromat rozgrzanego ciała
obok ciała tulącego się
wdzierającego się
i była jak porcelana
alabastrowa figurka
kręciła się na wystawie

święto dnia codziennego

To ja przebudzona ze snu
 przeciągam się leniwie
w pewności że jesteś
dziś jest kolejny dobry dzień
dziś jest nowe święto
dnia codziennego
i krzyczę w sobie
gdy robię kawę
radości na kroplach ekstraktu
i śpewam w takt odpalanej poczty
gdy sprawdzam maile
tańczę w takt firefoxa - cudowności
życia nigdy nie mam cię dosyć
to jest ma wolność
i moje uwielbienie

dziewczyny z warsztatów mandali

To jest jak sen który
dzieje się i każda z nas
swój śni
ta piękna blondynka w okularach
co marzy o tym żeby być królową
i ta ciemnowłosa mroczna bogini
co chce być dziewczyną jakiej nie
spodziewa się nikt co chce założyć
kowbojki i strzelać z radości że jest
i ta co pragnie żyć ponad regułą
choć reguła pozwala jej żyć
w naszym gniewie i krzyku słychać
miłość bo każdej z nas się to śni
i jeśli golimy głowy to na znak rozpaczy
jeśli zawiązujemy się ciasno to
w beznadziei choć ona jest
tak żywa i amarantowa
jest we mnie w tobie
jest

piękno

Przemijanie dotyka tych którzy
w nie wierzą i to jest
krem na zmarszczki co nazywa
się odą do młodości
pieczołowicie rozmyślnie wyprodukowaną
wklepuj wklepuj swą wieczność
może będziesz piękniejsza przez
chwilę może twa chwila triumfu
trwać będzie dłużej
i pytaniem za chwilę dzieje się
ta chwila
czy lepsze jest tu i teraz
czy lepsze idee
Prawda jest pewnie jedna choć
ubieram inne niż ty słowa
ale piękno ma definicji wielokroć
i każda coś zbiera by oddać to co
istotne najszczersze i cenne
wklepanie odrzucenie rozpacz
i zmartwychwstanie

pożegnanie z bazyliszką

wiesz rozlewam słowa jak rozgwiazdy
choć tyle lat zblokowanych
sprawiły że prawie umarłam
spójrz mam kształt klepsydry - jestem biciem dzwonu
nie patrzysz nie widzisz
stoisz wciąż przed lustrem
tylko ty się liczysz
tylko siebie widzisz
a ja rozplatam ciasno związane
warkocze obowiązku
przestaję być sługą
u ślepca
Piękna jesteś moja bazyliszko
i twojego świata nie zniszczę
i żyj w swoim akwarium
jak chcesz szczęśliwa
ale nic ci już do mnie
radzisz od dziś sobie sama
moje drogi do mnie krzyczą
i moje powołąnie