wyznanie

Jestem różą na wietrze
która pragnie znaleźć się w ogrodzie
jestem tchnieniem morza
 która pragnie odnaleźć się w muszli
jestem hymnem
który che być zaśpiewany
tak bardzo już jestem gotowa
tak bardzo oczekująca
i tylko z oddali słyszę twoje kroki
zdezorientowana zagubiona
nie wiem czy to się przybliżasz
czy tylko oddalasz
podpowiada mi spojrzenie
w przeźroczystą taflę wody
że jesteś wciąż jak nazbyt syty kot
niezdecydowany
a ja jestem kobietą która pragnie
być kochana

dzieci we mgle

W łatwych i pewnych ocenach zagubił się
gdzieś wzrok co umie patrzeć na to co
prawdziwe - dwoje dzieci we mgle
 z wyciągniętymi przed siebie
rękoma po omacku błądzą
każdego kształtu uczepiają się zachłannie
w każdy wpijają nienasycenie
ich oczy tak bez dna białe i ślepe
wpatrzone są w górę
a bez nadziei na słońce
każde z ich ma mapę w głowie
więc idą ślepo a pewnie swego
napchani pierzastymi poduchami wymagań
a każdy krok brzęczy upiornie kolejnym
ocierającym nogi zakazem
i każdy ruch łamie się skrzypiąco
jeszcze ich usta coraz bardziej są blade
jeszcze ich ręce coraz niżej opadają
bo tyle to już lat
i tyle czasu odmierzają kolejne upadki
jest ból może to rozpacz 
ale wierzy wciąż swej mapie on
i ufa swej bezustannie ona

szczelina czasu

Jest taki smutek który zabija kobietę
i nazywa się on brakiem miłości
jest zaklęty w pustej kołdrze
i w mało wygniecionym prześcieradle
jest taka rozpacz która sprawia że
każdy krok staje się trudem ponad miarę
i można zmierzyć ją zimnem śpiącego
obok ciała nieutulonym żalem
odłożonych na bok niespełnionych obietnic
są takie pragnienia które zabijają
kobietę w kobiecie
a jednym z nich tym największym
jest pęknięte lustro z którego
wypływają łzy
jest jeden sposób by odwrócić złą
kartę losu

długa droga do Prato

Na górze prowadzącej wprost do morza
siedziała piękna zagubiona kobieta
dookoła były kamienne mury gdyż
na górze było miasto w którym
staruszkowie grali w kości i
co pewien czas na płaskich saniach
zjeżdżali w dół
a kiedy jeden z nich zachęcająco
mrugnął do niej - zobaczyła
że pod sobą ma te same
gotowe do jazdy sanie
w dole miała być Wenecja
i widać było błękit fal
a gdy ruszyła jej pojazd skręcił
w bok i utknęła w skale
więc ruszyła ponownie
a sanie coraz pewniej rozpędzały
się w dół po wyślizganym
zimnym kamiennym torze
i wtedy ostatkiem sił
przerażona
chwyciła się wystającego kamienia
który czekała na nią z lewej strony
nie chcę umierać szeptała i
kurczowo ściskała mur
nagle pojawił się
starszy mężczyzna który pomógł
jej zejść i
bezpiecznie sprowadził na brzeg
gdy ją tulił i uspokajał
zobaczyła że jego sanie
nie mkną w dół lecz w poprzek
kim jesteś spytała patrząc na
uśmiechniętą pomarszczoną twarz
twój anioł stróż odpowiedział on
taki stary zdziwiła się
a czy wszyscy muszą być młodzi
odparł a potem
pokazał dobrą drogę która
wiodła przez wiele pokoi
w których dużo się działo
ale ona szłą do końca
do Prato

koniec czyli początek

Nazywałam twoje uczucia swoimi

i pragnęłam żebyś przejrzała

w lustrze choć raz mnie

ale zapatrzona we własny obraz

ty i tylko ty 

odgradzałaś się taflą

a we mnie budziła się złość

bo jesteś a nie widzisz

nie dotykasz świata

jego piękno jest tylko 

stosem niepotrzebnych śmieci

bałaganem który musi 

natychmiast zostać posprzątany

poukładany

więc rób to nadal

jesteś w tym prawdziwie doskonała

ja

przestaję brać udział 

w tym spektaklu bo

przecież jest on napisany

tylko dla jednej - dla ciebie

teraz jestem białym punktem

a cały twój-nie-mój świat runął

dla mnie jest katastrofa

ale choć zawieszona w początku

trwam-idę-odradzam się

teraz zaczyna się mój świat

prawdziwy