pamięć deszczu

To co napisane jest teraz
za chwilę bywa zmazane
tak jest kiedy kredą
na chodniku dzieci
malują grę w klasy
a nie dzieci piszą
kocham i czerwone
od emocji inicjały

i na to spływa deszcz
bo świat podobno wtedy
jest najpiękniejszy
gdy pada

ale powiedz to
z tą samą pewnością
kiedy to twoje słowa
będą się rozpływały
zapisz to w kropli

od teraz ona jest
nośnikiem pamięci
a kiedy zamienia się w ziemie
i paruje opowiada co
udało się jej przeczytać
po chwili i ziemia
i powietrze i wiatr
mają zapisaną cząstkę
ciebie

ślepa Ariadna

Dotykam teraz mgły
ostrożnie by nie zerwać
utkanej siatki fałszywych znaczeń
tu cierpienie oplątane jest
cierpieniem a brak
znaczenia omotany rzeczą

Ariadna oślepiona
rozplątuje powoli zalepione
nici strachu aby zrozumieć
jej sens dojść do
miejsca gdzie mgła
bierze swój początek

ile to trwa - nie wiadomo
gdyż ona jest bezczasem
co gęstnieje pod dotykiem

pomiędzy jedną próbą a
drugą możliwe jest że
coś się wydarza
i zanim mgła to oplącze
ślepa Ariadna łapie
to nowe i piękne
owiane już strachem istnienie

po omacku uparcie
chce zdążyć być pierwszą
i utkać dobrym - przed mgłą
splotem ochronę