sny plastikowe

bez wskazówek są zegary

które odliczają naszą wieczność,

kolorowe jesteśmy - parabenowe

smukłe i zgrabne - silikonowe,

nasi wspaniali, cyfrowi mężczyźni

niepokonanymi zwycięzcami są gier video.

piękny i bezpieczny świat jest cały

omarkowany, certyfikowany,

różowy jak beza jak słodkie ciastko

w które wgryzamy się milionem ust.

ja - ty - my uprzywilejowani

do przesytu wyjadamy najlepsze

i niezauważalnie a nieubłaganie

po trochu a codziennie umieramy.

a takie są piękne opakowania

jak mozaiki  spełnionych snów.

Hejter

Kim jesteś?
Ty, który kryjesz się z drugiej strony,
ukryty pod serwerem.
Tak, ty schowany w plątaninie kabli.


Dziś wyśmiewałeś się z jednej dziewczyny
pamiętasz?
Napisałeś, że jest łysym padalcem
i skończoną debilką.

Ma nogi jak kolumny doryckie
(Czy ty w ogóle wiesz
jak wygląda kolumna dorycka?)

Wiesz co?
Płakała przez ciebie. Nie wyszła z pokoju.
Na egzamin też nie poszła.

Niezły jesteś,
skuteczny i ostry jak krawędzie
twojej klawiatury.
Bezkarny też pewnie się czujesz.

Gdy edytorem tekstu
się stajesz i swoim fajnym awatarem,
cyfrowo schowany.
Niewidoczny jesteś a więc i bez twarzy.

Lider

Dziś jestem waszym słowem,
w blasku spadającego konfetti
gdy skandujecie moje imię
Ja staję się tym kogo chcecie

Wasze oczy tworzą moją siłę
a usta nadają mi znaczenie
Każdym okrzykiem jestem
i w każdym transparencie.

Tysiące którzy tu jesteście
mówię dziś do was,
Przemawiam za was
tym co chcieliście usłyszeć.

Rozpalam w Tobie płomień
przy którym chciałeś się ogrzać
Nadzieję ci daję i obietnice
których pragniesz składam.

Ja utworzony z marzeń
składam się ze słów i spojrzeń,
Nie istnieję gdy śpicie
nie ma mnie gdy nie ma Ciebie.

(Dla R.)

w sklepie z zabawkami

Wypłowiałam i wystrzępiły mi się uszy -

to od siedzenia w tym kącie

i jeszcze zrobiłam się jakaś szara.

Wszystko ulega przemanie,

był czas grzecznych porcelanowych lalek

i dzielnych ołowianych żołnierzyków.

Dziś jest pora interaktywnych,

sterowanych pilotem transformersów

i chudych wampirek o wielkich oczach

Przez lata nauczyłam się obserwować,

tu z kąta dosyć dużo widać -

radosne twarze i smutne grymasy.

Umiem dobrze rozpoznawać dźwięki,

poznam łzy rozczarowania

i okrzyki spełnionych marzeń.

Nie zrozumcie mnie źle proszę,

nie jestem zazdrosna gdy

nie po mnie wyciągają się czyjeś dłonie.

To mój kąt i moje miejsce

poza szeregiem oczekiwania

poza ustalonym porządkiem zmiany.

A jeśli do czegoś nocami tęsknię 

to nigdy tego nie zdradzę

tu z kąta i tak nic nie słychać.

Przez lata to już zrozumiałam.

Apostołowie prawdy Facebooka

Apostołowie prawdy jedynej
znad klawiatury wychylają głowy
oburzeni ciemnością twitujących mas.

Uświadamiają niewiedzących
naprawiają błądzących
inkwizytorzy linka i hasztagu.

Wędrują za dnia pielgrzymują i w nocy
grupa za grupą, profil za profilem
zanurzeni w wirtualnych odmętach słów.

Niestrudzeni ci głosiciele
prawd jedynie prawdziwych
misjonarzami są Facebooka.

Niezrozumiani, wzgardzeni, zbanowani
wyczekują gdzieś przyczajeni
na kolejną okazję by głosić hejt.

co trudnego jest w śmierci

To w śmierci jest najczarniejsze
że odbiera kogoś na zawsze.

Zostaje się tak potem samemu
z ustami przepełnionymi od słów
co cięższe stają się od kamieni,
gdy nie zdążyło się albo nie chciało
w jakimś amoku ich wypowiedzieć,

I zostaje się z pustymi rękoma
pełnymi od niemożliwych przytuleń,
które palą jak gorące żelazo
bo nie udało się i chęci nie było
by dotknąć, by choć ramię pogłaskać,

Zostaje się też z uszami
pragnącymi najdroższego dźwięku,
które pragnie się sobie odciąć
i rzucić na piaski wszystkich pustyni
bo już nie popłyną z ust ukochanych,

To w śmierci jest najboleśniejsze
że zostawia nas w niedokończeniu.