Był raz mężczyzna czyli opowieść o życiu z czarnym psem

Był raz mężczyzna, który miał psa
pies nie był duży lecz taki w sam raz
ogon i pysk i duże oczy miał
i jak to pies wierny
oddanie przy panu 
swym trwał

Co wieczór  kroki niespokojne odmierzali
na sześć cztery łapy nóg dwie
w gwiazdach zatopieni
brodaty człowiek i
kudłaty czarny pies

I była też kobieta utkana ze snów
prawdziwie niepiękna, niebrzydka
pełna tajemnic, zapachów i słów
i też miała psy
lecz było ich dwa

Stało się nagle nie-idealnie za-dobrze
kiedy psy trzy i dwoje ich
zaczęło dzielić się na pięć
kanapę i biurko, 
okno kuchenne i sen

On ją przytulał gdy ona chciała
lecz mogli to robić czasami do snu
bo zawsze czujnym był
jeden z dwóch
wiernych jej psów

Raz to pies z lewej łapę na udzie jej kładł
a raz  w kłębek ten z prawej zwijał się
wiernie u pani swej stóp
tylko ta czułość  ich
była niczym mgła

Czasem ona chciała i próbowała
być bliżej obecną i bardziej i tu
spojrzeniem rozświetlić
dokuczliwy pokonać
już mrok

Lecz wtedy skamlał pies jego czarny spod drzwi
tęsknie tak spoglądał prosił by wyjść
bo kiedy mężczyzna szedł
swój taniec radości
rozpoczynał czarny pies

I tak został  mężczyzna z psem sam na sam
i znów była kobieta co miała ich dwa
rozpadło ich rozdzieliło coś
za dużo łap zbyt mało rąk
i znów kręte drogi i wyjący mrok 

(Dla przyjaciela G. z życzeniem by znalazł swoje szczęście i swoją Najważniejszą) 

Róża I Gert czyli kraina diabła i czarownicy

W krainie diabła i czarownicy
nie ma spokoju
a słońce świeci tylko zza krat
ona - wcielenie lodu bez końca
przegląda się w lustrze
on jest głosem co odbija
każdy inny dźwięk

w krainie diabła i czarownicy
jest mały chłopiec
i jest mała dziewczynka
jak muślin przeźroczysta
Róża Mariglod
i wysoki a chudy brat jej
Gert Johannes

dzieci diabła i czarownicy
nie mają ust by krzyczeć
nie słyszą dźwięków
widzą płonący ogień i mrok
ich szczęściem i zabawką
jest lodowy odłamek
ich kołysanką ognia trzask

mieszkają w piekle
Róża córka diabła
i Gert syn czarownicy
nikt inny ich nie chce -
- przeklęte dzieci
o dużych oczach
czasami pojawiają się w snach

Ich twarze mówią - pomóż
ich wzrok woła - nakarm
w sobie niosą całe piekło
i tylko maleńki promień
nadziei - Róża i Gert
przeganiani - bo przecież
 budzą jedynie strach

Dorianka czyli przemijanie

Już czas - moja Pani - już czas

to ja twoja starość

zaglądam Ci w twarz

Nie oszukasz mnie obrazem

bo znam twoje prawdziwe imię

Nie podsuwaj mi też cudzego piękna

bo jestem twoim lustrem

zwierciadłem osobistej duszy twojej

30 - tylko ciebie wypatruję

 ale ty już składasz mi ofiarę

40 - jeszcze bardziej pragnę

oddajesz mi coraz cenniejsze dary

50 - nienasycenie me wzrasta

 dajesz to zostało do ofiarowania

60 - tęsknię coraz to bardziej

nie masz już prawie nic a dajesz

70 - wychodzę po ciebie

nieprzekupna i bardzo spragniona

nie odpędzisz mnie i nie oszukasz

to ja twoje przemijanie

niektórzy mówią na mnie czas

to już

Pani lodowej krainy

Jej nastrój jest bijącym zegarem
jej kaprysy całym światem
prześliczna jest i doskonała
KRÓLOWA co nadchodzi nagle

tak to ciebie wybrała władczyni
to TY udajesz się z nią do zamku
ale to nie tobie grają i nie ciebie
czeka suknia strojna ponad miarę

ty jesteś podnóżkiem i
służącą pani lodowego oblicza
a jej oczy nie mają miłości
jej słowo nie koi ciepłem

wpatruj się więc w doskonałość
oblicza i wyglądaj czego pragnie
co w oczach wyczytasz to
rób bezszelestnie

Tu w zamku nie ma czasu
wybrana raz już nie uciekniesz
bo nie ma nic - jest tylko ona
na wieczność kapryśna

nie-zadowolona

więzienie

zbyt długo w kokonie
szarpie się i nie może wydostać
motyl
oblepiony jest
i pomarszczony tym
co dawno już powinno odpaść

w rozpaczy
raz wysila ściśnięte ponad rozmiar skrzydła
bo to czas - bo z wiarą siłuje się z losem
przebić, pokonać - tak! tym razem się uda!

by w rezygnacji na dwa
uznać kolejną nieubłaganość porażki

 ktoś
zabrał mu sekret
(ten który należy do wszystkich motyli)
tak jak zabiera się życie

tkwi więc poza czasem
jako coś -
- nie motyl  nie poczwara

gdy jego skradzionym pięknem
przedłuża sobie blask
ten inny

Ostatnia warta

Na ostatniej warcie 

pożegnałem tchnienie dzieciństwa

Moja miłość - moja młodość

zamknęły się drzwi

ja dalej stałem

falą głosów i ludzi otaczało

         nas - mnie

słowa pożegnania. łzy

monotonne dźwięki organów

ale       byłem sam - 

          - z NIĄ

nie mówiłem, nie żegnałem się

stałem - 

- kochałem - byłem

przy niej ostatni raz

      ostatni honor

bez żalu za nie wypowiedziane słowa

za nie okazane gesty

Dała mi to kim jestem -

- dałem jej moją

                         ostatnią wartę

Fałszywi prorocy

Fałszywi prorocy
co wycieracie sobie usta
o poklask skandującego tłumu
wasze ornaty od oklasków
są nabrzmiałe
od okrzyków pełne
wasze kieszenie
chwałą, blaskiem otoczeni.

Dziś jest dla was
dziś jest chwała,
dla ludzi tylko
unicestwienie.

I tylko sercu możecie zawierzyć
strach, że gdy wiernych
już nie będzie,
gdy zamilknie ostatnie echo
to i o was zapomną.

Nawet wiatr nie zaszumi