stand-by czyli reality TV

Witamy na szklanego piękna
suchym oceanie
co w uszach zamiera lodem
zasycha w ustach piaskiem
posypuje oczy popiołem

Tu nie można wejść
wyjść nie sposób też
Jest pustka choć wypełnia
ją tłum co siedzi, stoi,
skacze i śni.

Brakuje znaczeń nie ma też słów
Nie dopłynie do zwycięskiego dnia
Ruch zawieszony co eleacko tkwi
Zapomniany przycisk "play"
Stand-by stand-by po kres.

ponieważ mnie...

Gdybyś mnie pokochał
latarnie uliczne w mieście
nie świeciłyby jaśniej,
ale dla mnie byłyby gwiazdami.

Gdybyś mnie przytulał
płatki śniegu i mróz
nie stopiłyby się na dworze,
ale w moim sercu byłoby lato.

Gdybyś moje imię mówił
szeptem z oddalenia
nie zamieniłoby się w krzyk,
ale słyszałabym twój głos ze stu mil.

Lecz latarnie świecą jak zwykle,
a z nieba spada codzienny deszcz,
twoje usta mówią coś innego
a we mnie pragnienie skute jest w lód.

Navigare necesse est

Być to składać się z małych
wysepek sensu
wypełnionych wodami oceanu
bez-znaczeń

W rytm nikogo-to-nie-obchodzi
uderzają fale
o skorupę która nazywa się
ludzką istotą

Kompas ma tylko w przewrotnej
gwieździe przeznaczenia
Mapę rozrysowaną z marzeń
trzyma na sercu

Przypadku wiatr to czy też
losu flauta
gdy spotyka na kursie tym
Drugiego

Burta-w-burtę zetknięci razem
zdobywają
upajające do cna szaleństwo
Znaczenia

Zanim nie-obchodzi-nic-to
nie dotrze
A szum obojętny nie porwie
wydarza się TO

by potem nadciągnął północny wiatr

kim jest czyli to czego wybaczyć nie można

Są takie słowa
których nie goi czas

trucizny wlewane kropla
codziennie do ucha
brzmią bez końca
choć ich czas prawdy
nigdy nie nastąpił

fałszywe brzmienia
których się nie wybacza

wykrzywione spojrzenia
uczone przez lata
nieprawdy i kłamstwa
odbierają szansę na
prawdę własnego bycia

kim jest zatem ten skoro
u zarania w głowie jego tkwi nie on?

Tego nie zmienię

inna jestem od zawsze
odrębna choć złączona
mową wspólną
która wcale nie jest.

słowa wypowiadam
tak samo brzmiące
różny klucz dzierżąc
w treści ich znaczenia.

i nie jest moją winą
ta różnia co istnieje
w niej jestem codzienną
moją zwykłością.

nie dają mi bliskości
słowa rozumiane
odrębnie lecz w nich
mam podstawę bycia

i tego nie zmienię.

WOLNOŚĆ

W końcu przyszli bez pytania
sięgnęli po moje codzienne
szczęście i zwyczajne spory.

Wyciągnęli ręce po wieczorne
 głaskanie kotów, poranną
kawę i wakacyjne marzenia.

Wtedy ja choć pełna strachu
wstałam zlękniona poszłam
spojrzeć im w twarz.

A było nas tysiące z flagami,
świecami, krzyczących NIE
śpiewających i skandujących.

Przychodzimy tak codziennie
my zwyczajni mało heroiczni
wyrwani ze swoich dni.

Nazwijcie nas szaleńcami bo
nimi jesteśmy broniąc TEGO
co uchwycić nie sposób.

Każdy z nas powie o NIEJ
inaczej, swoją historię pisząc
lecz tytuł wspólny jest, to:

WOLNOŚĆ.

Wszystko o miłości

Miłość niebezpieczna jest,
Udręka to i wiecznej
samotności cierpienie.

Lepiej wygasić ją nim
swój gorący płomień
nieproszenie rozleje.

Owładnie myśli, serce
ogrzeje, rozpali oczy,
ramiona rozchyli.

Zagrożenie, które trzeba
usunąć tak jak sprząta
się ulice z piasku i pyłu.

Miłość nie do uniknięcia
do usunięcia niemożliwym
końcem i początkiem jest.

Zero czyli droga

ZERO gdy leży
na dnie duszy
wagę ma tysiąca
ton lub więcej.

Kamieniem ono jest
wiecznego głodu
i niedosytu ogniem
co żarem złym pali.

I gorączką ciągłego
pragnienia by stać
się pełnią nie pustką
wrze ono i parzy.

Nie sposób ruszyć
brak sił by oddać,
jak uchwycić ciężar
co jest bezcielesny?

Nie ma boga łaskawego
by cudem uzdrowił,
nie ma ludzi dobrych
by nieść ono pomogli.

Jest droga by ją
stworzyć co
nakazuje pójść
ku nie pustemu.

Solus Ipse

Stworzony a nie zrodzony
Solus Ipse jakże wspaniały człowiek
jest systemem udoskonalonym.

Perfekcyjne jest w nim każde
odrzucenie i nie-czucie
idealnie bije z jego z twarzy.

W jego dłoniach tylko
siła całkowicie tak miażdżąca
by nie było dotykania.

W krokach jest zdecydowane
podeptanie byle szybciej
niebezpiecznie ciepłych chwil.

Solus Ipse współistotny
jest skale lecz przez niego dzieje się
jedynie ból i odrzucanie.

Pożegnanie z cholernym matołem

Są słowa - myśli -słowa
które pojawiają się na czas
iść za nimi jest wyzwaniem
nie pójść to przegrana.

Ryzyko wpisane w tożsamość
kiedy trzeba już pożegnać
ostatnie kamienie dzieciństwa
i odejść do swojej podróży.

Pożegnanie to więc jest
z cholernym matołem,
czule i z bólem jaki daje
niespodziewana ulga.

Żegnajcie dźwięki rrrr
wzbudzające strach,
do nie usłyszenia echo łłłł,
zamilkłyście po latach.

Stało się samo - bez
heroizmu, odwagi, bez
buntu, rozpaczy i walki
przemoc zamilkła.

Gdyby mi przyszło dziś umierać

Gdyby ostatni mój dzień
był dziś - pragnełabym
w ostatnim wdechu czuć
ostrość i słodycz
ukochanego ciała.

Gdybym odchodziła właśnie
dziś, miękką czułość
kociego futra
pragnęłabym poczuć
na swej skórze.

Gdyby mi przyszło odejść
teraz, byłby we mnie bunt
za nie przeżyte chwile
i za marzenia które
musiałabym opuścić.

Gdybym przepłynąć miała
Styks dziś, pamiętałabym
słońce, księżyc i deszcz
a słowo "kocham" echem
biegłoby za mną.

Bo tylko tego tak na prawdę 

nie zdołałam usłyszeć. 

słowa jak pociski

Trujące słowa - ludzki grzech,

gdy ofiarowany jest innemu

słowo jak kamień uderza 

jak pięść i potem tylko 

już w oczach jest mrok.

Wyrazy jak pociski

szybkostrzelnie godzą,

zdania niczym strzały

śmiertelnie ranią.

Nie sposób ich wyjąć

zabliźnić nie potrafią,

nie gojący się ból

nieukojony płacz

przynoszą niczym 

listopadowy deszcz.

W duszy tkwi ten smutek 

bez korony - a jest on

tak prawdziwy jak

może być tylko śmierć.

kochać koty

Spieszmy się głaskać koty
zanim ich mruczenie będzie
tylko echem odbitym od ściany.

Zanim bezpieczne ciepło ich futra
stanie się wspomnieniem na ręku
spieszmy się je pokochać.

Póki ich niezależność jest
wciąż obecnym wyzwaniem
spieszmy do zrozumienia.

Spieszmy do tej samej dumy
by mieć odwagę jak one
chadzać własnymi ścieżkami.

Nauczyć się tak wiele spieszmy
się nim odejdą, tak miękko na
czterech łapach, gdy pozostanie

już tylko cisza w mieszkaniu
i pustka w duszy mej bramie.

CREDO

Nazywają mnie bez-bożnicą
bo i do bożnicy nie chadzam.

Nie wierzę że rodzimy się
naznaczeni grzechem.
Nie wierzę że umieranie jest
po to by być zbawionym.

Nie ma dla mnie innego grzechu
jak zło które człowiek
wyrządza drugiej istocie
Nie ma dla mnie innego zabawienia
jak dobro które człowiek
może uczynić drugiemu.

Nie wierzę w piekło inne od tego
jakie ludzie tworzą tu na ziemi.
Nie wierzę w niebo inne od tego
jakie może być tu i teraz.

Nie ma dla mnie innego sacrum
od kruchości życia.
Nie ma dla mnie innej świętości
od bliskości Innego.

Nazywajcie mnie  zdziwieniem
kiedy zła nie rozumiem.
lecz nazywajcie mnie też wiarą
bo wierzę w człowieka,
tak jak wierzę i w kota i drzewo
i świat że ma sens.

Fałszywa madonna

Fałszywa madonna tak
głodna twych słów
uznania i poklasku by
być ponad tłum

Świętości ma na pęczki
cnoty pokaźny stos
na piedestał by chciała
dostać się na tron.

Raz oczy przymyka i usta wygina
odpycha i władczo kreśli
wokół siebie krąg
fałszywych znaczeń, oskarżeń,
udawanych trosk.

Tak bardzo jest oddana tak
najmocniej obecna
wiecznie spragniona
rymów pochwalnych,
fanfar i trąb.

Samotna wypatruje głęboko
pełnym błękitu okiem
czujna by nie utracić
nic z blasku twego
wzroku i echa
twych stóp.

Fałszywa madonna obiecuje
tobie wartość i przysięgnie ci
sukces za jedną tylko małą
rzecz - oddać musisz
siebie, swoje myśli

ludzkie dzieci

Ludzkie dzieci tworzą piekło
A jest ono tym
co widzą w lustrach
swoich własnych słów.
Tylko w to uwierzą
co im przenośny bóg
pokaże - wieczne nadawanie
raczysz im dać panie

Ludzkie dzieci znają strach
i jest to codzienny
ich towarzysz i brat.
Codziennie w misterium
pomówień mieszają
 sensy i znaki - światłości
Wiekuista daj im
uwagę na wieki.

Ludzkie dzieci o błękitnych
dużych szklanych otworach.
Nieliczni z was czasem
 tylko, przez chwilę
 szukają utraconych twarzy.

Miasto moich kroków i dni

Miasto wszystkich moich dni
tam gdzie nad klifem
rozciąga się horyzont snów.
Wyrzeźbione w bryzie masz place
szerokie i przejrzyste
ulice które przywiał ci wiatr.
Skonstruowane - realne - zbudowane
z marzeń i zwyczajnych chwil
na morskiej fali, na piachu plaż.
Moich codziennych kroków
świadkiem jesteś gdy odmierzam
raz-dwa twój i mój świat.
Kocham twoje domy
 o szeroko otwartych oknach,
światła latarni co ich blask
pożyczyła ci północna z gwiazd.
Chodzę w rytm twoich fal a
w sercu mam siedem wzgórz,
przeniknięta duchem twoim na
zawsze już jestem ja.

slowa które przychodzą

Kiedy chodzą za mną słowa
napływają tabunami
nieproszone - wyczekane
słowa JA i słowa MY.
Nie pytają też o zdanie
i nie proszą o opinie
tworzą teksty zdania całe
okupują moje sny.
Układają komentarze
kontrolują przebieg zdarzeń
malują i kolorują
konstruują moje dni.
Słowa znaki - słowa gesty
I symbole I znaczenia
rozszalałe do mówienia
Zapisania chętne też.
Czy to ja czy słowa tylko
Świat to jeszcze czy
Alfabet?
Rozróżnienia nie ma
w-prawdzie
jam ze słowa
ze słów - świat.

Brak i Pragnienie

Jest taki smutek co
zabija kobietę
a nazywa się on
brakiem miłości.

Jest taka rozpacz co
uśmierca mężczyzną
a na imię jej
pragnienie bliskości.

Upiorna to para
o wyschniętych ustach i
poszukujących dłoniach
bez domu, bez spoczynku
wędruje we mgle,

wiecznie głodne, spragnione
cienie  wczorajszych dni
w ich sercach wygasło
ostatnie polano miłości
w oczach nie tli się już nic. 

Brak i Pragnienie
nie razem a obok siebie
nie-żywi z samotności
umierają czy czekają na świt?

Kreatorka

Mój świat - stworzony ze słów

z nadawanych znaczeń

jest i ból

i radość - cykl tworzenia

gdy poznajesz trwa

nieprzerwanie a ja tylko 

część wpisana w rytm,

jestem tu dobrze

do-pasowana

…

któregoś dnia wymyślił mnie

wyobraził ktoś,

wydobył na świat;

byłam projektem, modelem,

 Athena

z głowy stworzona 

…
Dziś jestem ja
bez cudzych snów
i marzeń, sama JA
nazywam świat